Druk istnieje w takiej czy innej formie od tysięcy lat. W Chinach już 3000 lat p.n.e. używano glinianych tabliczek do odciskania znaków w miękkiej glinie. Tabliczki te mogły być pozostawione na zewnątrz, więc były uważane za formę komunikacji masowej. Sztuka druku rozprzestrzeniła się na inne obszary świata, a w 620 r. n.e. druk na drewnianych klockach był już powszechny w Japonii. Chińczycy wynaleźli ruchomą czcionkę około 1040 roku naszej ery, co było innowacją, której nie dorównywano przez wieki.
„Ruchoma czcionka” odnosi się do pojedynczych kawałków pisma, które mogą być przestawiane w celu stworzenia różnych kompozycji. Jest to technologia stojąca za nowoczesnymi prasami drukarskimi i powód, dla którego czytasz ten artykuł na ekranie, a nie rzeźbisz go nożem w drzewie. Ruchomą czcionkę po raz pierwszy zastosowano w Korei, ale w Europie rozpowszechniła się ona około 1450 roku. Wcześniej książki powstawały poprzez ręczne kopiowanie tekstów z istniejących manuskryptów, co było niezwykle pracochłonnym procesem, który sprawiał, że książki były bardzo drogie i rzadkie. W rezultacie większość ludzi mogła czytać tylko wtedy, gdy była wystarczająco zamożna, by posiadać własne książki lub gdy uczęszczała do szkoły, w której książki były dla nich zapewnione – a wskaźniki alfabetyzacji pozostawały niskie przez większość historii. Więcej podobnych artykułów znajdziesz na stronie https://printure.pl/.
